ادامه: وقتی دروازه های شهر خرمشهر در 31 شهریور و ما قبل آن به روی ارتش تا دندان مسلح عراق بسته ماند ، نیرو های موازی ارتش عراق در شمال خوزستان به منطقه پل نادری و نزدیکی رودخانه کرخه رسیدند . یگان های مستقر در این منطقه وقتی به نزدیکی پل رسیدند به دلیل مقاومت در جنوب منطقه از عدم مقاومت در شمال خوزستان متعجب و گمراه شده بودند و چون اگر از پل عبور می کردند عقبه آن ها را آب تشکیل می داد به احتمال کمین بعد از پل از پل عبور نکردند. به روایت سردار سوداگر یکی از فرماندهان سپاه و از مدافعان اولیه جنگ یگانی که به پل نادری رسیده بود یک ماشین برای شناسایی به آن طرف پل می فرستد ولی به دلیل یک اتفاق این خودرو منهدم می شود ولی آن طرف پل هنوز از مدافعان خبری نبود ، بعد از این حادثه نیرو های بعثی به خیال این که نیرو های ایرانی انتظار آنان را می کشند از پل عبور نکرده و برای چاره اندیشی و پیدا کردن راهکار در پشت پل باقی می مانند تا اینکه مدافعان ایرانی پس از آن روز و در روز بعد به منطقه می رسند و دیگر عملا عبور نیرو های متجاوز از پل امکان پذیر نمی شود .اهمیت این پل و حادثه پیرامون آن آنجا مشخص می شود که بدانیم از نظر جغرافیایی و ژئوپولتیکی این نقطه چقدر اهمیت داشته و عبور نیرو های عراق از آن  چه نتایجی به دنبال می داشت . عبور از پل به دلیل نبود مانعی محکم و مطمئن بعد از آن به منزله رسیدن یگان های زرهی به دشتی بزرگ که در جنوب آن شهر مهم اهواز و در شمال آن شهر پر اهمیت اندیمشک بود به حساب می آمد ، این منطقه به دلیل وسعت و همچنین نبود مانع طبیعی عملا غیر قابل دفاع بود و اگر نیرو های عراقی از این پل مهم عبور می کردند شهر اهواز با مقاومت مردمی نیز نمی توانست حفظ شود . عراق نیز تا پایان جنگ نتوانست از این خط عبور کرده و به داخل میهن اسلامی نفوذ کند.

داستان  خرمشهر در ابتدای جنگ داغ تر است ، همانطور که گفته شد عراق به شدت از حرکت مردمی و دفاع خودجوش مردم در این شهر شگفت زده شده و تمام معادلات خود را باطل شده می دید  زیرا صدام مدعی شده بود 3 روزه خوزستان را فتح خواهد کرد و در یک هفته به دروازه های تهران خواهد رسید. البته این ادعا بر روی کاغذ و با شرایط تاسف بار ارتش ایران امکان پذیر بود و اگر نبود مقاومت مردمی در جای جای خوزستان و به ویژه خرمشهر شاید رسیدن صدام به هدفش چندان سخت نبود.

حال خرمشهر بود و  یک لشگر که باید آن را فتح می کرد خرمشهری که ایران در سال 61 و در عملیات الی بیت المقدس در عرض 1 روز و با وجود حدود 75 هزار نیرو آماده ، آن را فتح کرد .  داستان خرمشهر جالب بود نیرو های مردمی در کنار نیرو های سپاه و برخی نیرو های جان بر کف ارتش که خود جوش و بسیجی وار به خطوط درگیری آمده بودند فضا را زیبا می کرد . نبود امکانات و مهمات مشکلات را دوچندان می کرد شهر شب و روز دست به دست می شد . فضا به نحوی بود که انگار دو لشگر با توان نظامی برابر در مقابل هم آرایش گرفته اند و زور گروهی بر گروه دیگر نمی چربد ! زمان زمان کمی نبود روز ها از آغاز رسمی و غیر رسمی جنگ می گذشت ولی هنوز خرمشهر مقاوم ، راست قامت استاده بود . اینجا نیز خیانت بنی صدر عامل اصلی سقوط بود . حاضران عینی در خرمشهر خبر از کمبود آب و غذا و مهمات می دادند اما بعد از گذشت 36 روز از آغاز جنگ هنوز بنی صدر و برخی از اطرافیانش اعتقاد به مقاومت مردمی نداشتند و کمک را از مدافعان مظلوم خرمشهر دریغ می داشتند . برخی از ارتشیان متعهد علی رقم دستورات خیانت کارانه بنی صدر به کمک مردم می شتافتند و امکانات و مهمات کمی برایشان فراهم می کردند برخی نیز هنوز بر سر اعتقاد باطل بنی صدر می ایستادند . به گواهی خاطرات نوشتاری حاضران همچون کتاب دا گروه های مختلفی از سرباز های وظیفه ارتشی در خرمشهر سرگردان بوده و به دفاع نمی پرداختند زیرا دستور از مسئول بالاتر صادر می شد و در آن جا مسئول بالاتری حضور نداشت ! بعد ها در همین جنگ تئوری هایی بنا گرفت که بر اساس آن هر ایرانی چه مسلمان و چه غیر مسلمان ، چه سرباز و چه غیر از آن و خلاصه هر شخصی در چنین شرایطی قرار می گرفت یاد سخن امام می افتاد که می گفت : همه ما مسئولیم ، همه باید به وظیفه خود عمل کنیم. این سخن پایه و اساس حرکت هایی شد که حوادث کوی ذوالفقاریه آبادان و داستان هایی از این دست را شکل داد.

مقاومت دلیرانه خرمشهر و نیرو هایش که از سرتاسر ایران در آن حضور داشتند نمادیست از مقاومت ملت انقلابی ایران ، این حضور دلیرانه و مظلومانه شاهد ی است بر جانفشانی نیرو های انقلابی و مسلمان واقعی و در مقابل ترس و عقب نشینی نیرو های به ظاهر مذهبی و در باطن لیبرال ، در داستان خرمشهر سه تفکر اساسی جضور داشت ، تفکر اول تفکر اسلام ناب محمدی (ص) و تفکر دوم دشمنان کافر و صدامیان بعثی و تفکر سوم حضور قشری که به استناد قرآن بدترین انسانند و آن منافقان است .

دسته سوم بعد از داستان حمله عراق به ایران به جای حضور در کنار ملت و اسلام در کنار کفر و ظلم قرار گرفته و اهرم فشاری  بر ملت داغدار ایران شدند . فضای ایران تازه انقلاب کرده  مظلوم بود و گرگ صفتانی به اسم مجاهدین خلق آن را آلوده ساخته و بازوی قدرت مند داخلی حزب بعث در ایران شدند.قائله های سیاسی و نظامی بعد از شروع جنگ و در سال های 60 و 61 به بعد از این جمله اند که در مجالی جداگانه به آن پرداخته می شود.

در پایان بیان می گردد با مطالعه ای تاریخی در بعد و قبل از انقلاب به این نتیجه می رسیم که هیچ جریان و تفکری غیر از اسلام ناب توانایی و انگیزه دفاع مظلومانه و غریبانه را از خاک ایران نداشته و در تارخ ثابت شده است افکار غرب زده و منحرف زمانی که کشور در وضیت بحرانی مثل جنگ قرار می گیرد نه تنها به درد ملت نمی رسند بلکه راه نفوذی برای مستکبران جهان می گردند.