پیرامون آغاز جنگ  و شرایط ایران در آن زمان صحبت ها و حرف های گوناگونی وجود دارد یکی از این دیدگاه ها بحث خیانت برخی اعضای دولت مانند بنی صدر و اطرافیانش است که به نظر برخی فعالان سیاسی و حتی برخی از فرماندهان دفاع مقدس به کار بردن کلمه خیانت شاید در این باره درست نباشد . در این مجال به ارائه اسناد و شواهدی دال بر خیانت امثال بنی صدر که در جایگاه های مهم مثل فرماندهی کل قوا بودند می پردازیم و تاثیر حرکت خیانت کارانه این افراد را در تاریخ دفاع مقدس بیان می کنیم. 

بعد از انقلاب اسلامی و انفجار نور در سراسر جهان استکبار جهانی که تحمل این فضا را درجهان نداشت تمامی تلاش خود را معطوف به سر نگونی این حرکت کرد . ابتدا راه های سیاسی انحراف و جنگ روانی را آغاز کرد که می توان به تحریک گروهک ها برای حضور در قدرت و تحریم های پیاپی و دسیسه های نفاق آلود اشاره کرد . زمانی که انقلاب نو پای ایران شکل گرفت همه تفکرات فضا را برای  حضور و وجود فراهم دیدند و به جولان در فضای پر هیاهوی بعد انقلاب پرداختند. از طرفی حرکت های چپ مارکسیستی  خود را صاحب انقلابی که مسلمانان ایران شکل داده بودند می دانستند و از طرفی لیبرال های به ظاهر مسلمان، فضا را برای طرح ایده های روشنفکری مناسب دیدند افکاری که به طور کامل استحاله شده و ماهیت اسلامی خود را از دست داده بود . در این فضا امام امت که حرکت خروشان ملت را رهبری می کرد مهندس بازرگان ( یکی از همان لیبرال های استحاله یافته) را  به سمت رئیس دولت موقت انتخاب کرد . دلیل این انتخاب نیز شاید در آن زمان مشخص و واضح برای همگان نبود، امامی که افکار این لیبرال های غرب زده را قبول نداشت چگونه می توانست یکی از تئوریسین های این جریان را به عنوان رئیس دولت موقت انتخاب کند ! این جریان گذشت و کار به جایی رسید که این جریان انحرافی نقاب از چهره برداشت و امت مسلمان ماهیت واقعی این تفکر را شناخت و دیگر انقلاب و نظام نسبت به این جریان و افکار انحرافی آن بیمه شد.  بعد از این جریان نفاق چهره عوض کرد و خود را در لباس یک فرد انقلابی به اسم بنی صدر به مردم انقلابی معرفی کرد . تبلیغات در آن حرکت بزرگ آن قدر موثر بود که مردم با رایی قاطع بنی صدر را به مسند ریاست جمهوری رساندند. این بار نیز امام سکوت کرد و به رای ملت احترام گذاشت امامی که این فرد و همفکرانش را خوب می شناخت .اما میزان رای ملت بود و امام این را خوب می دانست. داستان بنی صدر و اختلافش با انقلابیان واقعی ادامه پیدا کرد تا به شهریور 59 رسید . امت حزب الله که تا آن زمان چندین و چند فتنه بزرگ همچون قائله های قومی و نژادی و قائله های اعتقادی همانند واقعه 6 بهمن آمل و حمله گروهک های مارکسیستی و همچنین قائله های خلق عرب و خلق کرد و...  را پشت سر گذاشته بود وارد فضای جدیدی شد . از خوزستان خبر های زیادی به گوش مسئولان می رسید ، مدافعان و نیرو های مرزبان خبر از تحرکات عظیمی در مرز حتی حدود سه ماه قبل ازشروع جنگ می دادند . حملات پراکنده برای شناسایی توان مرزی ایران مدت ها بود که ذهن مرزبانان و گزارش های آنان را مشغول کرده بود . اما این ها همگی به دفتری ارجاع می شد که مسئول و فرمانده کل قوای آن بنی صدر بود . بنی صدر هم ( به گفته برخی غافل ) از سر خیانت با این گزارشات برخورد می کرد . همانند داستان طبس و بمباران اسناد و بالگرد های  بدون سرنشین آمریکایی و شهادت شهید منتظر قائم فرمانده سپاه یزد . داستانی که همگان بر قصد و نیت مبهم آن سوال های بسیار داشتند . داستان به همین جا ختم نمی شد ، بعد از انقلاب و افرادی که در دولت موقت حضور داشتند به ادعای این که ما با هیچ کشوری سر جنگ نداریم شعار انحلال ارتش و توان نظامی را سر دادند گویی که اگر کشوری قصد و نیت تحاجم به همسایگانش را ندارد انگار آنان نیز این خیال را از سر به در می کنند! در پی این جهت گیری در آن زمان تمامی قرار داد های همکاری نظامی ایران  با کشور های دیگر یک طرفه و از جانب دولت موقت کنار گذاشته شد . این ها همگی دلایلی بود تا ارتش وابسته قبل از انقلاب که بعد از انفجار نور سرو جانی تازه گرفته بود هر چه بیشتر  به تزلزل و ضعف نزدیک شود . تسلیحات و امکانات نظامی همگی به یکباره در انبار ها خاک خورده و نگهداری سرویس نشدند . در همین راستا و از زبان یکی از فرماندهان لشگر 92 زرهی بیان شد که در بعد از وقایع انقلاب انبار های تانک لشگر به هیچ وجه باز بینی و تعمیرات نشد و حتی لوازم نظامی که نیاز به روغن کاری مستمر دارند از این سرویس باز ماندد و این اتفاق نتایجش در جایی دیگر عیان شد . وقتی ارتشیان جان بر کف لشگر 92 زرهی در حرکت های (البته بسیار دیر) می خواستند جلوی پیشروی تانک های بعثی را بگیرند با تانک  هایی آسیب دیده و بعضا خراب رو برو بودند که توان تاکتیکی آن ها را بشدت کاهش داده بود. و باز در همین راستا و در زمان بعد از انقلاب طرح انتقال افسران غیر بومی به شهر های خود مطرح شد . در این طرح قرار شد هر فرمانده و افسری که متعلق به شهری بود به زادگاهش برگردد و این ضربه پایانی به ارتشی بود که نتنها توانایی تعمیر مهمات و تجهیزات خود را نداشت ( به دلیل وابستگی به غرب) بلکه نیرو های کار آمد هر لشگر به محلی دیگر انتقال داده شده بود و کمبود پرسنل در نقاط حساسی مثل خوزستان و لشگر 92 زرهی به شدت احساس می شد. در این شرایط حمله سراسری عراق به ایران آغاز شد  اتفاقی که مردم مناطق جنوب را از حمله غافلگیر نکرد بلکه از عدم توانایی سیستم نظامی و درک شرایط برای دفاع غافلگیر کرد. زیرا مردم منطقه روز ها و شب های بسیاری شاهد حملات مرزی عراق به کشورمان بودند .